In de aan het arrest nr. RvVb/A/1920-0021 van 3 september 2019 onderliggende zaak werd door verwerende partij opgeworpen dat de vernietigingsvordering onontvankelijk was omdat verzoekende partijen ten onrechte de gemeente als verwerende partij en niet het college van burgemeester en schepenen hadden aangeduid, dat nochtans de auteur van de bestreden beslissing is. Artikel 15 van het Procedurebesluit voorziet nochtans dat het verzoekschrift (minstens) de volgende gegevens bevat: 2° in voorkomend geval, de naam en het adres van de verweerder.
De Raad voor Vergunningsbetwistingen stelt evenwel dat deze bepaling niet voorgeschreven is op straffe van onontvankelijkheid en er evenmin een andere sanctie is voorzien voor een eventuele foutieve aanduiding van de verwerende partij. De Raad vervolgt:
‘Uit het gevoerde verweer, in het bijzonder het opwerpen van deze exceptie, blijkt dat de vordering tot vernietiging van de bestreden beslissing de verwerende partij heeft bereikt en dat zowel het verzoekschrift tot vernietiging als de bestreden beslissing die ook gevoegd werd bij het verzoekschrift, op duidelijke wijze de auteur vermeldt van de bestreden beslissing. Op basis van de bestreden beslissing kan het college van burgemeester en schepenen als verwerende partij geïdentificeerd worden. Hiermee wordt het normdoel van de betreffende bepaling bereikt. De verwerende partij bewijst evenmin enige belangenschade, nu zij als procespartij in het geding vertegenwoordigd is.
Uit de antwoordnota van de verwerende partij blijkt dat zij zich heeft kunnen verweren ten aanzien van het verzoekschrift tot vernietiging van de bestreden beslissing, zodat haar rechten van verdediging geenszins werden geschonden.
Uit het voorgaande volgt dat het verzoekschrift (samen gelezen met de bestreden beslissing) voldoende elementen bevat voor de identificatie van de verwerende partij, dat de verwerende partij het verzoekschrift tijdig heeft ontvangen en op nuttig wijze verweer heeft kunnen voeren.
De exceptie wordt verworpen’.
Auteur:
Dirk Van Heuven